مباحث اسلام شناسی۸

بسم الله الرحمن الرحیم
مباحث اسلام شناسی
خود را دریاب ۸
در قسمت قبل، خواندیم:
«آیا در وقت وهنگامه فضل و روزی خدای، به اکرمنی الله دل خوش کنی و عزت و تکریم خود،گمان به شائبه نفس در کرم خدای به جواز فخر و مباهات به غیر، روا هست؟!
بنابر این، موقعیت ها، بمنزله رسیدن به مواقف غایت حرکت نیست. گاهی اتاق فرمان، منزل و ماوی نیست؛ دروازه ای برای ورود به درک و جهنم است!
یعنی هر نعمت و نشاط دنیا، بمعنی واقع آن نیست. گاه درد و مصیبت است….»
معمولا در مسیر رشد و حرکت، لازمه صعود و پیشرفت، تحمل سختی هاست. تکلیف در دین اسلام به همین موضوع مرتبط است. بنابراین در دایره فکر انسان، که نعم و مراتب فضل، به اشراف خود نسبت به غیر بداند، خطایی از جانب نفس است. البته ناگفته نماند؛ که هر انسانی که به نماز و دعا و ریاضت وسلوک و طریقت دین است؛ هزار افتخار کند و نسبت به آن کسان، که ادبار یا عناد کنند، فضل و هزار نعمت حق داند. مسلم است که عبادت و طاعت خدا و اینکه در مسیرحق، گام برداشتن، ملازم شوق و فخر و هزار دلخوشی و راحت جان و دل انسان است.
پس چگونه نعم الهی، بعنوان اشراف و علو به غیر خطای نفس است؟!
درحالیکه بعض کفار تعدد نعم و مواهب دارند. حتی علم دارند و مومنین به تحصیل آن امر شده اند.
آیا بدین معناست که اشراف و فضل به غیر دارند؟!
باید گفت: به نعم الهی که توجه کنیم؛ مشترکات و خاص از آن می نگریم.
در بحث نعم خاص، این حقیقت وجود دارد؛ که اسباب اشراف و فخر و مباهات به تشکیک و مراتب وجود دارد.
اما در مواهب عامه اینگونه نیست..
کاظم محمدی آرند