جرعه‌هایی از زلال حکمت

(با عرض تسلیت اربعین حسینی گزیده‌ای از سخنان ایشان تقدیم می‌شود.)

امام حسین (ع):

“همانا مردم بندگان دنیا هستند و دین تنها بر سر زبانشان جاری است . تا زمانی از دین سخن می‌گویند که به منافع فزون‌تر مادی و عیش و نوش بیشتری برسند. ولی همین که در راه اجرای مسئولیت‌های دینی و انسانی خود با سختی‌ها و مشکلات و از خودگذشتگی روبه‌رو شوند و در بوتۀ آزمایش قرار گیرند، دین‌داران بسی اندک خواهند بود. (تحف‌العقول)

**************

امام حسین (ع):

“ای مردم !این که شما دارید زندگی نیست! بردگی است و فساد ! همه این نکبت‌ها را دست ظلم بر شما تحمیل کرده است. من می‌روم تا آن دست را قطع کنم ! من می‌روم تا ظلم را نابود سازم ! این است راه من و این است هدف من. آنان که با من‌اند بیایند و کسانی که سودای دیگری دارند ، روی به زندگی باز گردند !

****************

سخنرانی امام حسین (ع) در هنگام خروج از مکه :

“سپاس و ستایش ویژه پروردگار است. نیست قدرتی برتر از قدرت او و جز خواست خدا نیست. و درود خداوند بر پیامبر .

مرگ چون گردنبندی بر گردن فرزند آدم است. همچون گردنبند زنان جوان . چقدر به دیدار گذشتگان خود مشتاقم. همچون اشتیاق یعقوب به دیدار یوسف. برای من کُشتنگاهی در نظر گرفته‌اند و من آن را ملاقات خواهم کرد. گویا می‌بینم که گرگان گرسنه بند بند مرا پاره می‌کنند و شکم‌های خالی و انبان‌های تهی خویش را از من انباشته می‌سازند. از روزی که بر آن قلم رانده شده گریزی نیست.(لحظۀ مرگ سرانجام فرا می‌رسد) اما ما اهل‌بیت بر خواست خدا رضا داده و بر بلای او شکیباییم و خداوند به ما پاداش صابران و پایداران را خواهد داد.

پاره بدن رسول الله از او جدا نخواهد شد و سرانجام به او خواهد پیوست و دیدگان رسول خدا بر او روشن خواهد شد.

اینک کسی که در راه ما جان خود را فدا کند و در راه “ملاقات خدا” (لقاءالله) جان خود را فدا می‌کند باید با ما حرکت کند.(تنها راه در آن شرایط تاریخی راه خدا بوده و ضرورتاً هر راه دیگری جز راه حسین(ع) به غیر خدا منجر می شود ) و من اگر خواست او باشد بامدادان حرکت خواهم کرد.”

********************

امام حسین (ع) به هنگام ترک برادرش محمد حنفیه نامه‌ای به عنوان وصیت نوشت و نزد او گذاشت.

امام (ع) در این نامه به علل قیام خود اشاره می کند.ایشان پس از گواهی به وحدانیت پروردگار و نبوّت حضرت محمّد (ص) وحقّانیّت قیامت می‌نویسد:

“…من به خاطر آسایش تفریح و کسب زندگی و جاه یا برانگیختن آتش فتنه و فساد از مدینه بیرون نمی‌روم . بلکه در طلب اصلاح امّت جدّ خویش به این کار دست می‌زنم. من به شیوۀ جدّم و پدرم علی (ع) فرزند ابی‌طالب خلق را به نیکوکاری دعوت خواهم کرد و از بدی‌ها بازخواهم داشت . آن کس که می‌پذیرد مرا به قبول حق پس خدای به حق سزاوارتر است و کسی که رد می‌کند مرا بر آن پایداری می‌کنم تا خداوند بین من و آن قوم داوری کند که او بهترین حکم کنندگان است .

و این سفارش من است به تو ای برادر! و توفیق من جز به او وابسته نیست . و من به سوی او باز می گردم.”

*******************

“فرزدق” شاعر یکی از کسانی بود که امام را از رفتن به کوفه و قیام باز می‌داشت. امام حسین (ع) در پاسخ به توصیه‌های دلسوزانۀ فرزدق این اشعار را سرود و برایش خواند :

“اگر مردمی دنیا را با ارزش بدانند

پس بهشت که برتر و شریف‌تر است

اگر بدن‌های ما برای مرگ ساخته شده‌است

پس کشته‎شدن مرد با شمشیر در راه خدا که بهتر است

اگر روزی مردم به اندازۀ معیّن تقسیم شده

پس بهتر این است که انسان حرص و طمع نورزد

اگر اموال گرد آورده را باید در دنیا گذاشت

پس چرا انسان بدان بخل ورزد؟