دوستان را دریابیم

بسم الله الرحمن الرحیم

دوستان را دریابید.

دوست بسان خویشاوند و بعبارتی در حکم خویشاوند است. اما به رای و صبغه فهم بعض فحول خرد و ادراک، دوستی ورفاقت از نسب و خویشاوندی اولی(بهتر) است، یعنی درنسب، مهر ومحبت لازم است و دوستی و رفاقت، ملازم با خویشاوندی نیست.
با توجه به این مطالب، به شان و منزلت بحث دوست و رفیق، وقوف یابیم.
اما در تحکیم و قوت شاکله وبنیان تحفظ آن، نکاتی مهم مراعات شود.
به اشاره مطلبی از قران لازم است که صراحت ان، بسیار است.
خدای متعال به پیامبر ص، درباره بستگان، که عصیان داشتند، امر به اظهار نگرانی از آنها نکند، بلکه خطاب، عنوان بیزار بودن از عمل انهاست:
فان عصوک فقل انی بری مما تعملون
شعرائ ۲۱۶
اگر تو را نافرمانی کنند، بگو از انچه عمل می کنید، بیزارم.
یعنی از خودشان، بیزار نیست.
نحو استفاده از این کلام، بحسب موضوع بحث، توجه به صیانت از رابطه دوستی و رفاقت است.
اما نکته ای که لازم است به آن تامل کنیم که موجب نقصان و ایراد به تداوم رابطه دوستی نشود، جوشش و التهاب تلاطم نفس انسان، که باید به مهار و آرامش ان ، دقت کنیم.
منظور ازجوشش و التهاب، همان خشم و غیظ و فوران هیجان نفس، که مهار ان از درایت و راهبردعقل و امر خرد است و در قران کریم هم می نگریم که می فرماید:
والکاظمین الغیظ
ال عمران/۱۳۴
مومنان و انسان های فهیم وعقیل و متدین، خشم خود را فرو نشانند و بر آن غلبه کنند.
اینجا عنوان الفاقدین الغیظ نیست که هیجان از اساس نفی شود، بلکه تسلط به آن مورد تحمید وستایش است.
بنابراین در مواردی،یعنی خطایی از جانب دوست، هزار توجیه کنیم که به دلیل موجهی بوده است و باعث نفی و انحلال دوستی و رفاقت نشود.
کاظم محمدی آرند